Volgograd

Wachten en wachten in Volgograd

Na een drukke en productieve eerste week staat de tweede week tijdens mijn verblijf hier in het teken van wachten. Ik wil nog een maal richting steppe reizen om het zoeken naar slachtoffers uit de oorlog vast te leggen.
Er wordt voor mij gezocht of er ergens in de regio nog een groep aan het werk is en waar ik bij kan inhaken. In de tussentijd bekijk ik de stad en zoek naar zo veel mogelijk plaatsen waar de slag om Stalingrad nog zichtbaar is in de stad. Buiten de stad op moeilijk bereikbare plekken wordt ik fantastsch begeleid door Alexey Bormotov.

In de loop van de week heb ik Volgograd wel gezien en de telefoon heeft nog niet gerinkeld met een mogelijke nieuwe expeditie. Ik houd hoop voor het weekend. Ik blijf geduld hebben en bezoek de plekken die ik al gezien heb nogmaals en nog bezoek ik de plaatsen waar ik al geweest was op zoek naar nieuwe beelden.
De monumenten worden dagelijks redelijk druk bezocht door Russen en zo af en toe een bus Duitse toeristen. In het weekend laten pas getrouwde stelletjes zich fotograferen bij de monumenten in de stad en bij Mamayev Kurgan. “De jongeneren leggen bloemen bij het monument, maar waarschijnlijk hebben ze geen idee meer waarom.” Overigens zijn deze gelegenheden de enigste waarbij ik de inwoners zie lachen in het openbaar.

Afgelopen weekend heb ik besloten dat ik klaar ben hier in Volgograd of in Rusland en ik heb een vlucht naar mijn volgende reisdoel. Komende 2 weken ga ik richting de Oekraine. Kiev en Yalta staan op het programma.
En juist vanochtend kom ik voor het hotel een reisleidster van een Duitse groep mannen tegen. Zij verteld mij dat ik naar Rostov na Don moet gaan. Daar wordt op dit moment gegraven.

Of ik morgenvroeg ga vliegen naar Kiev of in de trein zit richting Rostov is nu onzeker. Dat weet ik vanavond pas na 8 uur…